Tarîtî mîna taviyekê biharê

Xwe li ser cihanê pêça bû

û çavên mirova girtî bû

Tenê zelalbûn di rondikê çavan de ma bû

Lê dîsa ronahî nedixuya

Yê dixwestin bi awirên çavên xwe yi qirej

Mirovati bixin nav bandorek bê sinor

û nedixwestin ji nu da xwe biafi rinin

Ew ne wekî şopên berfê ku li ber dijwariye rojê biheli

û wekî aveki di rubaran da biherike

Lê her daim çav li benda mizgîniyeki bûn

û ti car bê hêvi nebubûn

Ev mizgîni wê bibûya bangawazi

û wê ji nu da tirejên rojê

Bi ronahiya xwe çavê mirovahi vekirana

û hêviyê azadiyê xurttir kiriba

Wê ji nu da lorika dayikan

Bi şewata azadiyê bihata ser ziman

Wê bişewatbana bilura şivana

Şehid Rozerin Andok

 

 

 

 

 

• Önceki
• Sonraki